Ljóðið Jól er valið fyrir hönd sjálfs mín þegar ég var 19 ára og tiltölulega nýbúinn að uppgötva alvarlegar bókmenntir og gat auðveldlega orðið bergnuminn af ádeilu ljóðsins og ekki síst þessum viðsnúningi frá fyrsta erindi til hins seinasta. Mig minnir (frekar vandræðalega) að ég hafi lært ljóðið utanbókar og farið með það fyrir jafnaldra í sjoppu í Gnoðarvogi að kvöldlagi. Fimm árum fyrr var ég hrifnari af Húsameistara ríkisins og enn fyrr af Mannkynssögu fyrir byrjendur og síðar hafa önnur ljóð hrifið mig. Steinn Steinarr átti ansi mikla fjölbreytni til en um leið hélt hann sig við að yrkja á tiltölulega einföldu máli og þannig gat hann snert fólk meira en mörg önnur ljóðskáld 20. aldar. Alla æsku mína var hann því það skáld sem fólki á mínum aldri líkaði einna best, ekki af því að því væri skipað það heldur af því að hann höfðaði til okkar milliliðalaust.